Als ik een conflict heb met iemand of een sterke discussie, dan heb ik (en waarschijnlijk nog velen anderen) de neiging om de discussie te gaan winnen. Dit is inmiddels al veel minder dan vroeger, maar als ik me niet gehoord of gezien of begrepen voel, dan wil ik nog steeds het conflict 'graag winnen' en dat kan pijnlijk zijn.
Sowieso moet je er ver van weg blijven, maar je gaat toch in je hoofd spelen met 'als ik dit of dat tegen iemand zeg, dan luistert hij wel'. Of dat je hem wel even gaat zeggen hoe de vork in de steel zit. Maar al deze vormen zullen op iemand anders overkomen dat je boven diegene gaat staan en dat gaat in de meeste gevallen waarschijnlijk niet veel helpen.
Als een discussie te ver oploopt, of je komt in een conflict, dan is het meestal het meest verstandige om alleen je gevoelens te uiten wat het met je doet en het daarmee te laten. Maar soms wordt dat niet serieus genomen of word je totaal niet begrepen, dan kan ik de neiging krijgen dat ik diegene 'nog even ga zeggen hoe het in elkaar zit'.
Maar ik vermoed dat het de kunst van het leven is om dit niet te doen. Je hoeft niet te winnen. Enkel je gevoelens delen als je geraakt bent, in de vorm van: 'Ik voel me niet begrepen, of ik voel me niet serieus genomen om dit of dat. Of het maakt mij boos dat.' En het daar bij laten, dan kom je ook niet in een machtsstrijd verwikkeld.
Juist dat, die machtsstrijd moet je zien te voorkomen. Alexander Lowen zei weleens tegen zichzelf 'dat zijn leven al was mislukt'. Dat ging dan om presteren in het leven, wat iets anders is dan een discussie winnen. Maar komt het uiteindelijk niet een beetje op hetzelfde neer? Als je je kan neerleggen bij de discussie, dan geef je het toch gewoon op. Je hebt gezegd wat je wilde zeggen, de ander snapt het niet of is het er niet mee eens, maar uiteindelijk willen winnen? Dan maar 'een nederlaag' toch, wat heeft dat voor zin verder.
De filosofie van Lowen, dat je niet per se hoeft te winnen, is ergens een mooie. Die kan je op meer vlakken toepassen, ook dus als je jezelf onder druk zet om allerlei dingen te moeten presteren in het leven. Een goede baan, een groot huis, sportieve successen, sociale successen etc. Maar als 'het mislukte' wordt geaccepteerd, is plotseling de hele druk weg.
Dat wil niet zeggen dat je dan maar niets moet doen. Sommige mensen zijn heel goed in er meteen een andere uiterste van te maken. Maar het betekent dat je wel kan doen wat je leuk vind, je best doet waar je mee bezig bent, maar dat je niet steeds iets hoeft te bereiken 'om er te mogen zijn'. Je hoeft die discussie ook niet te winnen om van jezelf te houden. En je bent ook geen faalhaas als je er een keer naast zit.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties