Blog | Je gezien en begrepen voelen is de grootste liefde die je kan krijgen?

Ik heb nog steeds problemen met mijn lichaam en dissociatie-gevoelens. Ik verlies het grootste deel van de dag het contact met mijn gevoelens en daarmee verlies ik mijn persoonlijkheid en een groot deel van het ego-gevoel. Voor andere mensen is dit heel moeilijk te begrijpen heb ik gemerkt.

Misschien ook wel logisch, omdat het zoiets onvoorstelbaars is. Maar het is voor mij erg pijnlijk dat bijna niemand het snapt. En dan heb je ook nog een grote groep mensen waarvan je al aanvoelt dat je het niet kan zeggen wat het probleem is, omdat ze dan zouden zeggen: 'Oh, ja het is mentaal dus' of nog andere dingen zouden zeggen die ook 'ver over' zijn.

Wat ik wel kan waarderen is als mensen het echt proberen te begrijpen, doorvragen en gewoon naar de lichamelijke sensaties vragen zonder een conclusie te trekken of een oordeel te geven. Maar dat zijn er helaas niet zoveel. Die mensen zijn op één hand te tellen. De meeste mensen grijpen meteen, hebben een oordeel of stellen helemaal geen vragen.

Toch merk ik wel dat ik het erg prettig vind als iemand wel wat verder kan gaan. En op een simpeler niveau, los van deze problemen, mij begrijpt. Op de tennisbaan wil ik graag goed spelen, maar dat lukt niet zo goed met dit lichaam. Ik kan het soms ook maar tijdelijk volhouden, met een licht gedissocieerd lichaam, om uiteindelijk ineens in te storten.

Maar bijna niemand snapt dat. Het ligt dan aan conditie of mentale dingen. Maar het is mijn lichaam dat gewoon best snel moe kan worden uit het niks. Maar als mensen dat zien, dan voelt dat al als een zegen. Dan voel ik me begrepen.

Dit gebeurde dus afgelopen weekend, toen een man van de tegenstanders na afloop zei dat 'ik er de tweede set doorheen zat'. 'Je was moe he'. Ja dat klopte volledig, ik kon niet meer de ballen slaan van de eerste set. Mijn niveau zakte met 40-50 procent.

Maar dat iemand dat ziet, kan je een ontzettend gevoel geven van dat je wordt gezien, dat je wordt begrepen. Dit is cruciaal, je voelt je dan echt even verbonden met iemand. Maar er zijn genoeg mensen die dit zelden hebben meegemaakt in hun jeugd, die niet zijn gezien, niet zijn begrepen en op latere leeftijd nog altijd graag gezien willen worden. Zij zijn soms presteerders, die hard werken, te veel geven op de tennisbaan, om alsnog gezien te worden, wat zij vroeger niet hebben gekregen.

Allemaal onbewust op zoek naar die verbinding. Thich Nath Hanh zegt ook weleens in zijn teachings dat begrip gelijk staat aan liefde. Ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Je gunt iedereen wat begrip, dat ze worden gezien, dat ze niet worden afgewezen en alleen achter blijven. Maar in verbinding zijn met de wereld om hun heen. En als we het niet van anderen krijgen, dan moeten we onszelf meer begrip geven. Dan hebben we het over zelfliefde in plaats van zelfhaat wat ook vaak voorkomt.