Sinds een week heb ik soms last van dwanggedachten. Dat is wat anders dan dwanghandeling, het is een gedachte die steeds terugkomt zonder dat het nut heeft. Ja, jezelf kwellen op een bepaalde manier. Vooral op momenten dat er wel even rust is en je jezelf juist goed voelt.
Bij mij is de afbouw van medicijnen, die angst onderdrukken, een trigger om weer terugkerende gedachten te kunnen krijgen in de vorm van een obsessief-compulsieve stoornis (OCD). Die medicijnen zijn sinds twee maanden deels afgebouwd en het gaat erg goed, behalve dat ik hier nu mee zit te stoeien.
Maar ik ga er nog niet onder gebukt, ik heb er alleen wel flink last van, maar ik functioneer verder nog goed. Geen reden om meteen medicijnen te verhogen. De vraag is alleen: hoe kan ik er mee om gaan? Ik heb gedachten dat bepaalde dingen niet af zijn, dat ik nog ergens op moet reageren. Alleen gevoelsmatig is er niks meer, maar toch keert het dan terug, omdat ik er over denk.
Het is een vorm van jezelf straffen en dat is pijnlijk. Het is een vorm van kindbewustzijn, waarbij je denkt dat dingen nooit meer over zullen gaan, dat ik altijd gevangen zal blijven door die gedachten. Maar alles gaat over is de les uit het boeddhisme. Alleen zie dat maar in je voorhoofd te prenten, op dat moment, dat je last hebt van dwanggedachten. Ook is het iets wat te veel in de toekomst of het verleden afspeelt, maar niet in het moment.
Meestal val ik terug op het boeddhisme als ik in de problemen zit. Ik heb een week eerder laten weten dat ik een methode van Thich Nath Hanh toepaste midden in de nacht om te stoppen met denken over een probleem waar ik mee zat. Dat hielp toen, kan 'Thay', zoals zijn bijnaam luidt, mij nu ook redden?
Vanmorgen luister ik een video van de Vietnamese boeddhist waarin ik aanknopingspunten dacht te vinden. Het gaat over hoe hij mindfulness toepast op omgaan met pijn. Het gaat volgens 'Thay' de zevende oefening van mindful ademen. 'Adem in, ik ben me bewust van de pijn in mezelf. Adem uit, ik glimlach naar de pijn in mezelf.'
Het is de bedoeling om er bij stil te staan. 'Je probeert er niet van weg te rennen, zoals veel mensen doen', zegt Nath Hanh. 'Je moet er zijn voor je pijn. De meeste mensen zijn bang om overweldigd te worden door de pijn in onszelf. Het pijnlijke gevoel, de pijnlijke emotie. De meeste mensen bedekken ze door te gaan consumeren.'
Door mindfulness te beoefenen en 'de energie van mindfulness' te hebben, kan je volgens de leraar makkelijker contact maken met de pijn. 'Vervolgens ben je in staat om naar de pijn te kijken en het te omarmen als een moeder met haar baby'. De zevende oefening is daarbij: 'Ik adem in, ben me bewust van de pijn die ik heb, ik adem uit en glimlach ernaar'. De achtste oefening van de boeddha met mindfulness sluit daar bij aan: 'Ik adem in en herken de pijn, ik adem uit en omarm de pijn als een moeder en haar baby.'
Met de achtste oefening moet uiteindelijk de pijn gekalmeerd worden en uiteindelijk, in mijn geval, de gedachten op den duur minder worden. Ik hoop deze oefening toe te passen en daarmee iets meer 'controle' te krijgen. Al is het natuurlijk wel weer de vraag of ik die controle moet hebben, want dat kan ook weer een oorzaak zijn van de dwanggedachten, dat ik controle wil. Laten we het gewoon 'baas in eigen huis' noemen. Of zoals 'Thay' weleens zegt: 'Je bent geen slachtoffer, maar de baas.'
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties