Ik heb voor de tweede keer in twee jaar een depressie en dat doet pijn. Mensen die geen depressie hebben snappen er echt de ballen van en dat is lastig. Niemand begrijpt je, behalve een coach of een psycholoog misschien een beetje. Verder kan je lullen wat je wil, maar niemand snapt het.
Toch helpt het wel om erover te praten. Het liefst doe ik het de hele dag, maar je omgeving trekt dat niet. De depressie an sich is mega pijnlijk, mega vermoeiend, en giga beangstigend. Ik voel me steeds alleen, machteloos, angstig, moedeloos en werkelijk nergens zie ik kleuren in.
Toch houd ik me elke dag aan mijn ritme, ik werk nog gewoon, daarom geloven sommige mensen ook niet dat het een depressie is. Ik ga sporten, maar bijna elke ochtend ben ik weer opnieuw de lul. Waar ik 's avonds er langzaam uit krabbel, ben ik 's ochtends weer de sjaak. En dat weet je elke dag weer.
Ik zit volledig vast in mijn hoofd. In gedachten. Ik heb een obsessie dat ik geen grappen meer kan maken. Dat is heel vreemd, want als je gezonde hersenen hebt, dan zou je je daar niet zo snel druk over maken. Maar het blijft maar terug komen, dat is erg pijnlijk en vermoeiend. En ik kan er niks tegen doen.
Wetenschap heeft aangetoond dat onder andere de hippocampus krimpt bij een depressie. Dat betekent dat je geheugen minder werkt. Maar ook je creativiteit is een stuk lager, waardoor je dus minder grappen kan maken. Dat is ook de realiteit, daar is de obsessie begonnen.
Het is verbazingwekkend als je terug lees op deze site, hoeveel ik heb geschreven over boeddhisme en naar het lichaam gaan, in het nu leven, dat het denken niks opbrengt etc., maar dat ik nu niet in staat ben ook maar iets daarvan toe te passen om de depressie te stoppen.
Het is dagelijks maar bidden dat ik eruit kom. Dat ik weer contact krijg met mijn lichaam, weer wat voel, dat ik goed kan nadenken, dat ik weer besluiten kan nemen. Al deze dingen kan je gewoon niet als de in de depressieve staat bent. En dat is zeer, zeer pijnlijk en beangstigend.
Bezoekers van deze site weten dat ik veel aan bewustzijn heb gedaan. Ik heb er ook veel in therapie aan gesleuteld. Ik heb afweermechanismen weggewerkt, ik heb overlevingsstrategieën verwijderd, ik ben door angsten gegaan, ik heb me leren uiten en mijn gevoelens leren herkennen. Desalniettemin is er vooralsnog niks tegen opgewassen, zelfs een meditatie en yoga houden me nog niet overeind.
Daarom ben ik dit artikel weer gaan schrijven en misschien moet ik wel gewoon weer dagelijks artikelen schrijven voor de site. Misschien dat dit mijn volwassen bewustzijn aanraakt en ik daardoor weer door kan en de depressie kan verslaan. Al zeggen therapeuten dat je de depressie moet omarmen.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties