Blog | Ik heb alweer vijf dagen in zombie-modus achter de rug

Sinds drie uur geleden voel ik me weer normaal. Vogelvrij, zoals bijna iedereen zich voelt. Mijn lichaam beweegt weer normaal en heeft een gezonde motoriek, mijn gevoelens komen weer gewoon door en ik heb contact met mijn hele lichaam. Ook mijn hersenen kunnen zich gewoon focussen en zijn scherp.

Dit is uitzonderlijk voor mij. Al 23 maanden kamp ik met een depressie die is omgeslagen in een vorm van dissociatie van mijn lichaam, waarbij zowel mijn hersenen-capaciteit als mijn lichaam zijn functie deels lijkt te verliezen. Hoewel het moeilijkste achter de rug lijkt, blijft het ontzettend ingewikkeld en zwaar.

Het vervelendste is dat je gewoon je contact met jezelf verliest. Je kan niet meer op gevoelens leven, maar op een automatische piloot. En je verliest steeds een deel van je persoonlijkheid, waardoor ik ook nog veel dwanggedachten heb gehad waardoor ik bang was dat ik geen grappen meer kon maken omdat ik mijn creativiteit kwijt raakte. Dat vertrouwen is gelukkig terug aan het komen.

De afgelopen vijf dagen was dit verstorende gevoel er ongeveer vijf dagen aan één stuk. Dus het begint als ik een kwartier wakker ben tot diep in de nacht. Eigenlijk verdween het alleen de laatste drie uur van de nacht. Dat betekent een brandend gevoel over je zenuwen, geen volledig contact met je lichaam, langzamer praten en denken, langzamer bewegen en het gevoel dat je afgesloten bent van de wereld. Ik kan geen contact maken met mijn omgeving.

En niets helpt, werkelijke niks. Psychotherapie bij een psychiater raakte kant nog wal, psychosomatische therapie deed niks, meditatie en yoga ook niet, sporten doet er niks tegen en dat doe ik vijf keer per week. Ook mijn gedachten veroorzaken het niet noch het onderdrukken of niet uiten van gevoelens. Ook heb ik geen onverwerkte trauma's voor zover ik weet.

Wat dat betreft ben ik een sitting duck. Het enige wat ik kan doen is het ondergaan, het accepteren en hopen dat het beter gaat worden. Dat wordt het ook wel, een half jaar geleden had ik nog momenten op de dag dat ik niet goed kon werken en alleen makkelijke taken kon doen. Dat is nu wel voorbij. Ook op de tennisbaan beweeg ik beter, maar ik mis nog steeds 40 procent als ik in die zombie-modus kom.

En dan komen we bij het punt dat het ook lastig maakt. Niemand begrijpt het. Iedereen denkt dat je het zelf veroorzaakt, vakantie nodig hebt, te weinig slaap hebt of weet ik veel. En dat brengt mij bij kinderlijke gevoelens waarbij het mijn schuld is dat ik er zo voor sta. Gelukkig kan ik dat herkennen en uitschakelen, maar ik word vaak in die positie gedwongen.

En veel mensen in mijn omgeving hebben het al honderd keer gehoord dat ik het hier over heb. Voor hen is het ook moeilijk om het de 101e keer te horen, maar toch ik heb daar regelmatig behoefte aan, want het verstoort mijn leven dusdanig en maakte me bij vlagen zo alleen, dat ik er wel over wil praten. Maar dan krijg ik vaak dingen naar mijn hoofd die dus niet de oorzaak zijn en dat raakt weer aan dat ik me dan niet begrepen voel.

Ik heb ook geen zin meer om het aan andere mensen uit te leggen. Als op de tennisbaan mijn niveau ineens met 40 procent inzakt, dan zeg ik dat last heb van dissociatie en dat is het dan maar. Niemand die er een moer van snapt. Maar dat is ergens ook wel prettig, om je er gewoon bij neer te leggen dat mensen je niet snappen, dan heb je ook niet zoveel nodig.

Voorlopig blijf ik zo door gaan. Mocht er echt geen verbeteringen meer in zitten - wat erg pijnlijk zou zijn - dan kan ik altijd nog die neurofeedback eens proberen of ik kan nog een familie-opstelling doen om te kijken of er nog verborgen trauma's zijn die het lichamelijke symptoom veroorzaken. Keep you posted!

Sjoerd (1984) is ervaringsdeskundige, heeft 15 jaar ervaring 'op de sofa' en bestudeert in zijn vrije tijd psychologie en het boeddhisme. Ook yoga en meditatie zijn hem niet onbekend. Verder is hij online media ondernemer, www.valkeringmedia.nl, afgestudeerd Business Administration (WO) en fervent dierenliefhebber.