Ooievaars gebruiken hun neus om gemaaid gras te herkennen

Wetenschappers hebben vastgesteld dat ooievaars hun reukvermogen gebruiken om na het maaien van het gras zo snel mogelijk op een weiland te landen. Vervolgens kunnen ze slakken en kikkers opeten die door het maaien een 'sitting duck' zijn geworden voor de vogels.

Uit het onderzoek, gepubliceerd in Materials, bleek dat de ooievaars die zich in de juiste windrichting bevonden als eerste op het weiland present waren op zoek naar lekkernijen. Hieruit concluderen de onderzoekers van de Max Planck Institute for Animal Behavior en de Max Planck Institute for Chemistry in Mainz dat de geur een cruciale rol speelt bij deze vogels om het herkennen dat het gras is gemaaid.

De boeren in de buurt van het Bodensee wisten al dat de ooievaars op het gemaaide gras af kwamen. Maar men snapte niet waarom ze soms wel en soms niet kwamen. Het blijkt dat de geur en de windrichting daarbij een rol speelt. Eerder is in de wetenschap vastgesteld dat een wolf bij het jagen rekening houdt dat hij niet in de wind staat van waar zijn prooi is, want dan zou hij zichzelf verraden.

Men had dit niet verwacht van de ooievaars. 'We gingen er altijd van uit dat vogels niet goed kunnen ruiken, want ze hebben niet echt neuzen', laat Martin Wikelski, directeur van het Max Planck Institute voor Animal Behavior weten. 'Toch hebben ze een grote reukbol in de hersenen met veel receptormoleculen voor geuren.'

In het onderzoek zijn alleen vogels meegenomen die op grote afstand van het weiland aanwezig waren. Dit om te voorkomen dat ze de tractoren zouden zien en ze dus eigenlijk hun ogen gebruiken. 'Er zijn zelfs vogels die 25 kilometer hebben gevlogen over de Bodensee om bij gemaaide weilanden te komen', weet Wikelski. Onder andere buizers en rode wouwen, die ook vaak bij gemaaid gras aanwezig zijn, hadden de onderzoekers op het idee geholpen dat vogels ook goed kunnen ruiken.