Ik ben een fervent volger van het boeddhisme. Ik lees een paar keer per dag theorieën, ik luister soms een video en ik doe soms aan mediteren. Ik volg de filosofie. Maar niet voor de volle honderd procent. Er zijn over sommige dingen nog twijfels. Maar als je naar mijn grootste lijden zou kijken, moet je je misschien wel afvragen waarom je nog zou twijfelen.
Er zijn concepten die lastig zichtbaar zijn. Bijvoorbeeld de theorie van reïncarnatie, of het zien van karma (oorzaak en gevolg). Je vraagt je weleens bij sommige dingen af waar dan het verband zit. Als er soms iets ernstigs is gebeurd, dan vraag ik me af, waar is deze karma vandaan gekomen? Dat is niet altijd zichtbaar.
Maar het belangrijkste is dat er ook een gedachtegoed is van het boeddhisme wat wél heel goed meetbaar is. Als ik kijk naar mijn eigen lijden, wanneer ik het diepst ben gegaan en in een depressie ben beland, dan had dit tot tweemaal toe te maken met begeerte. En die begeerte is de basis van de Vier Edele Waarheden waar we het vorige week over hadden.
Oftewel, er is bij mij een onomstotelijk verband tussen te veel begeerte en gigantisch veel lijden/depressie. En ook het tegenovergestelde heb ik ervaren. Eerder dit jaar had ik, mede door de lockdown, veel minder begeerte en was ik behoorlijk tevreden met mijn leven. Op twee momenten is daarmee het verband tussen begeerte en lijden vastgesteld.
En toch blijven we soms begeren. Waarom? Waarschijnlijk omdat de omgeving ons dit oplegt of dat dit waarden zijn die we ons hebben bijgebracht door het systeem, commercie, opvoeding, vrienden etc. 'Waarom heb je niet de moed om alles op te geven?', vraagt de boeddhistische monnik Thich Nath Hanh zich weleens openlijk af tegenover zijn studenten. Wat heb je te verliezen? Een begerend ego dat waarschijnlijk steeds nieuw lijden veroorzaakt.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties