Een eetstoornis wordt nog altijd gezien als een ‘meisjes ziekte’, ook al lijden veel mannen eraan

Eetstoornissen komen het vaakst voor bij vrouwen, maar dat betekent niet dat mannen er ook geen last van kunnen hebben. Eetstoornissen komen namelijk vaker voor bij mannen dan dat we zouden denken. Volgens de National Eating Disorders Association in Amerika kwam een tiende van alle eetstoornissen voor bij mannen. Maar recenter onderzoek heeft aangetoond dat het aantal wel eens rond de 40 procent zou kunnen liggen.

Dit grote verschil, een tiende en 40 procent, heeft te maken met gediagnosticeerde stoornissen en niet-diagnostische eetstoornissen. Niet iedereen die een eetstoornis heeft zoekt hier namelijk hulp voor of vertelt het aan de buitenwereld. Het nieuwe onderzoek van de National Eating Disorders Association houdt ook rekening met deze groep mannen en daarom ligt het cijfer vele malen hoger.

Verschil in eetstoornissen

Maar waar komt het idee vandaan dat vrouwen de ‘enige’ groep kunnen zijn die een eetstoornis kan ervaren? Een reden hiervoor kan zijn het verschil in het ‘ideale lichaamstype’, dat anders is voor mannen dan voor vrouwen. Hoewel dit enigszins aan het veranderen is, wordt aan vrouwen vaak een slanke lichaamsbouw op de markt gebracht, terwijl mannen vaker de onmogelijke combinatie van uitpuilende spieren en een gebrek aan lichaamsvet hebben. ‘Six-pack buikspieren’ worden vaak aangeprezen als een indicator van fitheid, terwijl de realiteit is dat het al dan niet zichtbaar zijn van de buikspieren in de eerste plaats wordt bepaald door de genetica.

Aangezien zij vaak een ander onrealistisch ideaal nastreven dan vrouwen, kunnen eetstoornissen bij mannen er dus ook heel anders uitzien. Hoewel anorexia en boulimia zeker voorkomen bij mannen, is het mogelijk dat we, door ons bijna uitsluitend op dit soort stoornissen te richten, voorbijgaan aan de prevalentie van eetstoornissen die te maken hebben met andere metriek.

Muscle dysmorphia

‘Muscle dysmorphia’ is een voorbeeld van een eetstoornis die de neiging heeft niet te worden herkend, en dat komt grotendeels omdat deze stoornis vaker voorkomt bij mannen. Het is een term die in de Nederlandse eetstoornis wereld nog niet erg bekend is, maar op internationaal gebied zijn er meerdere onderzoeken naar gedaan. Terwijl bij een eetstoornis als anorexia de nadruk ligt op het bereiken van slankheid, gaat het bij ‘muscle dysmorphia’ om het bereiken van een grote spiermassa.

Zoals bij elke eetstoornis, wordt de perceptie van de werkelijke grootte en vorm van iemands lichaam scheefgetrokken. Iemand kan spiermassa nastreven ten koste van andere hobby's en relaties opofferen om naar de sportschool te gaan. Ze kunnen ook het lichaam schaden door dingen te doen zoals anabole steroïden nemen om te proberen het effect te bereiken waar ze op hopen. Zoals bij elke eetstoornis is de belofte van het ‘perfecte lichaam’ uiteindelijk hol en dus zijn mensen met deze aandoening nooit tevreden.

Eetbuienstoornis

Er worden meer mannen dan vrouwen gediagnosticeerd met een eetbuienstoornis (Binge Eating Disorder - BED). Bij een eetbuienstoornis eet iemand in korte tijd grote hoeveelheden voedsel. Zij melden vaak dat zij zich tijdens de episode gevoelloos of spastisch voelen en zich daarna schamen en schuldig voelen. Deze aandoening is vooral gecompliceerd voor mannen, voor wie het consumeren van grote hoeveelheden voedsel sociaal wordt goedgekeurd, maar het dragen van gewicht of het gevoel dat je gedrag niet onder controle is, niet. Ook het hebben van gevoelens is dat niet - een perfect recept om gevoelens met voedsel te vullen.

‘Meisjes ziekte’

Mannen zien zichzelf vaak niet als iemand met een eetstoornis of een eetstoornis omdat ze ten onrechte denken dat eetstoornissen een ‘meisjesziekte’ zijn. Voeg daarbij een hoop stigmatisering die verband houdt met culturele vrouwenhaat en het taboe tegen mannen die iets aan zich hebben dat als vrouwelijk kan worden opgevat, en je hebt een enorme groep mensen die zich niet voor behandeling melden. Zelfs als ze dat wel doen, speelt gendervooroordelen een enorme rol in de vraag of een gezondheidswerker eetstoornissen al dan niet erkent voor wat ze zijn. (Foto: Pexels/Demeter Attila)