Blog | Het is pijnlijk om zoveel lopende zombies te zien in het leven

Ik stond onlangs op de tennisbaan bij een evenement en het viel mij op dat er relatief veel oudere mensen waren die absoluut geen contact met zichzelf hebben. Het zijn lopende denkers zonder lichaam. Het maakt mij altijd ergens wel treurig om dat te zien. Ten eerste uiteraard voor hun lijdensweg vandaag de dag, maar ten tweede voor wat ze hun leven hebben moeten doormaken.

Deze mensen hebben nooit geleerd om contact met zichzelf te maken, met hun gevoelens, met hun lichaam. Zij zitten alleen maar in hun hoofd en zijn ongetwijfeld intellectueel en capabel, maar het leven is meer dan dat. Veel meer zelfs. Het zijn eigenlijk 'typische ministers', die zijn ook zo vaak. Ze zijn slim en rationeel, maar hun lichaam doet niet mee.

Bram Bakker, voormalige psychiater, heeft ook weleens in een podcast gezegd dat Mark Rutte 'te veel in zijn hoofd zit'. En het treurige is nog dat zij eigenlijk een voorbeeld voor de maatschappij zijn. Dus het onbewuste voorbeeld zijn mensen die grotendeels 'te veel in hun hoofd zitten'. Dat is ergens niet gezond voor een maatschappij. Maar ergens begrijpelijk dat het zo gaat omdat zij veel informatie moeten kunnen verwerken en daar een hoge mate van intelligentie voor nodig hebben.

Mijn aversie tegen 'deze types' wordt eigenlijk steeds groter, maar dat is niet fair. Want ze kunnen er zelf vaak niets aan doen. Niemand heeft hun geleerd om met hun gevoelens in het reine te komen, om te leren wat gevoelens zijn, ze te accepteren en omarmen en om gevoelens de voorkeur te geven boven het rationele brein. Zolang dit niet gebeurd zit je op slot in je hoofd en kan je ook maar moeilijk in het moment leven. Gedachten zijn vaak toekomst of verleden, gevoelens vinden plaats in het moment.

Maar hoe droevig is het als je je hele leven in je hoofd hebt gezeten, je je vaak onzeker en angstig voelt, met veel gevoelens van schaamte en schuld. Nooit echt in staat bent geweest om echte verbinding met jezelf of met je omgeving aan te gaan. Dat is eenzaam hoor. Je bent alleen maar een passagier geweest eigenlijk, waarbij jezelf nooit de touwtjes in handen hebt gehad. En het gros zal het waarschijnlijk ook niet eens door hebben voordat ze de kist in gaan.

Ik heb weleens gelezen dat er psychologen zijn die zeggen dat sommige mensen gewoon 'te ver in hun hoofd zitten'. Daar valt niks meer aan te doen. Er zijn waarschijnlijk te veel gevoelens onderdrukt sinds de jeugd. Daar kan je 1000 uur tegenaan praten, maar die blijven vastzitten boven hun nek. Hen zijn bij voorbaat al kansloos. Maar voor de groep die wel middels therapie en zelfinzicht meer bewustzijn zou kunnen krijgen en met hun lichaam aan de slag kunnen is het een enorme gemiste kans. Het is aan ons de taak om de volgende generaties dit wél al bij te brengen op jonge leeftijd zodat ze niet hun hele leven onnodig hoeven te lijden.