Onlangs heb ik een soort dwangstoornis c.q. angststoornis opgelopen. Waarbij mijn lichaam echt een week in de overlevingsstand heeft gezeten. Het sympathisch zenuwstelsel was volledig aan gezet. 'Je amygdala staat aan', zei de vrouw van de intake.
Ja, zie daar maar uit te komen. In principe zou je dat relatief snel kunnen herstellen met 'OK hersenen' en 'een OK lichaam', maar ik heb al 3,5 jaar problemen met mijn lichaam en mijn hersenen zijn ook niet altijd even sterk. Het gevolg is dat ik gemakkelijk ergens in kan blijven hangen.
Maar nu mijn lichaam zo lang in de paniek-stand heeft gestaan, zijn er nu depressieve klachten bij gekomen. Met veel angst in de ochtend. Nu ben ik bang dat een depressie weer de kop op steekt, wat me al twee keer een half jaar heeft gekost inclusief die problemen hierboven die nog niet weg zijn.
Ik probeer sterk te blijven en van de goede momenten die dagen nog bieden te genieten. Gelukkig schijnt soms nog het licht. Dan vind ik het mooi om buiten te lopen en een video van Thich Nath Hanh aan te zetten en in de natuur een stukje te lopen en de dieren aan het werk te zien.
Het probleem is dat ik in depressieve stand te veel vanuit angst naar schuld en schaamte schiet. Dat is erg moeilijk om daaruit te komen. Het enige dat ik kan doen is op goede momenten mijn True Self weer zo sterk mogelijk te maken en denk ik soms diep ademen, zoals Alexander Lowen altijd zegt.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties