Alice Miller: Ik heb mijn eigen gevoelens moeten vermoorden

Alice Miller, bekend van het boek 'Het drama van het begaafde kind', schrijft in het boek 'De opstand van het lichaam' dat ze toen ze jong was eveneens haar gevoelens heeft moeten onderdrukken om aan de behoeften van haar ouders te voorzien. Precies zoals ze zelf ook in 'Het drama van het begaafde kind' beschrijft.

Ze geeft een voorbeeld van iemand anders en schrijft dan dat diegene het vertrouwen is verloren in wat goed voor hem is of niet. 'Dat vertrouwen is mij vanaf mijn geboorte door mijn vader en moeder afgenomen', liet ze optekenen in het boek. 'Ik moest leren alles wat ik voelde te zien en te beoordelen met de ogen van mijn moeder, en mijn eigen gevoelens heb ik dus als het ware moeten vermoorden.'

Het kind verliest vervolgens het vertrouwen dat dingen ook goedkomen en draagt dat zijn of haar hele leven mee, ook als volwassene. 'Daardoor ben ik mettertijd het vermogen om te voelen wat ik nodig had, en te streven naar bevrediging van die gevoelens, kwijtgeraakt. Ik heb bijvoorbeeld achtenveertig jaar van mijn leven nodig gehad om te ontdekken dat ik behoefte had aan schilderen, en om toe te geven aan die behoefte.'

Schuldgevoel naar ouders

Miller beseft dat veel mensen die in hun jeugd de behoeften van hun ouders moesten vervullen en daardoor emotioneel verwaarloosd zijn kampen met een hoge mate van schuldgevoel. Deze kinderlijke gevoelens, waar schaamte ook bij hoort, zijn kenmerken voor personen die in de jeugd niet de hechting hebben meegekregen die ze nodig hadden. Miller stipt aan dat degene die in zichzelf de verwaarlozing wil herstellen, het recht heeft om je ouders niet te beminnen als je ouder bent.

Volgens Miller kunnen veel mensen zich een stuk beter voelen als ze niet vanuit schuldgevoel richting hun ouders handelen. 'Je hoeft je ouders niet lief te hebben want ze hebben je beschadigd. Je hoeft je niet te dwingen tot gevoelens, want uit dwang is nooit iets goeds voortgekomen. In jouw geval kan het destructief worden, doordat je lichaam ervoor zal betalen.'

'Nog langer dan 48 jaar heeft het geduurd tot ik me het recht verleende mijn ouders niet lief te hebben. Mettertijd merkte ik steeds duidelijker hoe de inspanning om iemand lief te hebben die mijn leven sterk benadeeld had, mijzelf heel diep beschadigde. Omdat die inspanning mij weghaalde van mijn waarheid, me dwong tot zelfbedrog, tot een rol die mijn vroeger was opgedrongen: de rol van het brave meisje dat zich moest schikken naar emotionele eisen onder het mom van pedagogie en moraal.'