De krankzinnige relatie tussen zoon Martin en moeder Alice Miller

Het is een zeer interessante kwestie. De relatie tussen Martin Miller en zijn moeder Alice Miller. De psychotherapeute werd wereldberoemd met het boek 'Het drama van het begaafde kind', waarin ze de gevolgen beschrijft voor een kind die niet in zijn gevoelens wordt bevestigd door zijn of haar ouders.

Echter, na haar dood in 2010 maakte haar zoon bekend dat ook hij niet erkend is door zijn moeder in zijn gevoelens en daarmee een vorm van emotionele verwaarlozing (emotional neglect) heeft ondergaan. En dat is op zijn zachtst gezegd schokkend. Hoe kan een vrouw die haar roem te danken heeft aan dit boek en hier dagelijks mee bezig is geweest niet aan haar zoon meegeven wat in dat boek staat? Dat is toch iets krankzinnigs?

Martin Miller verklaart dat ze een trauma heeft opgelopen in de oorlog en dat ze dit psychotrauma op hem heeft geprojecteerd. Anders was dit niet gebeurd, zo zegt hij in een interview met Comtemporary Psychotherapy in de zomer van 2015.

Alice Miller zou zelfs kennis van Martin, die ook psychotherapeut is en zich heeft gespecialiseerd in psychotrauma, hebben gestolen voor een publicatie. Dit heeft ze nooit erkend tegenover hem en heeft hem pijn gedaan.

Martin staat volledig achter de theorieën en het boek van zijn moeder. 'Het boek is echt de appel van al het kennis, zoals Goethes Mephisto, het gaf mij de kennis zodat ik met alles om kon gaan', bewondert hij zijn moeder. Maar om de waarheid naar buiten te brengen, heeft Martin zelf ook een boek uitgegeven en ook een documentaire.

'Het is geen revanche', verduidelijkt Martin. 'Natuurlijk ben ik boos op mijn ouders. Het doet pijn, ik ben beledigd. Het doet pijn omdat ik op deze manier ben behandeld en er was geen reden om mij op deze manier te behandelen.'

Positieve gevolgen van 'gevecht'

Het vechten tegen zijn ouders heeft wel degelijk zin, ook al krijgt Miller jr. de erkenning niet. Hij krijgt er 'emotionele afstand' voor terug. 'Het heeft geen zin om je ouders aan te vallen, want ze zullen het afwijzen of niet begrijpen. Uiteindelijk moet ik mijn eigen interne wereld schapen zodat ik onafhankelijk van ze kan leven. Het is niet nodig om afhankelijke te internaliseren.'

Vervolgens komt Martin bij de belangrijkste boodschap. 'Het betekent dat je onafhankelijk van je ouders moet worden. Als we begrijpen dat we als volwassenen nog steeds kinderlijke trekjes hebben, dan snappen we dat je nog steeds geen vrije wil hebt bereikt. Als ik me als een klein kind gedraag en mijn klote ouder-kind-relatie op anderen projecteer, dan kunnen mensen de gevolgen voorstellen. Ik bedoel, iedereen kan om zich heen zien wat er dan gebeurt.'