Gezien op TV | Hoe de documentaire Earthlings mij raakt

Afgelopen weekend heb ik een poging gedaan om de documentaire Earthlings uit 2005 te kijken. Het gaat over hoe wij in de wereld met dieren omgaan en de afhankelijkheid die wij als mensen hebben van hen voor ons eten, onze kleding, entertainment en experimenten voor bijvoorbeeld medicatie. De dierenindustrie is een grote industrie in de wereld en naar mijn beleving vooral gecreëerd voor de mens. Dit raakte mij enorm en heeft mij aan het denken gezet hoe ik hier op micro niveau verandering in kan aanbrengen.

Zondag lag ik lekker tegen mijn vriend aan genesteld, we wilden graag een boeiende documentaire kijken en earthlings leek ons wel binnen die categorie vallen. Online stond vermeld dat de film is bedoeld om mensen in beweging te zetten. Om bewustzijn te creëren of te vergroten zodat we kunnen kiezen er zelf iets aan te doen. Na een kwartier ben ik gestopt. Ik kon er niet meer naar kijken. Noem me overgevoelig, maar toen ik straathonden afgevoerd zag worden op wrede manier en biggetjes zag sterven door stroomschokken zat mijn mascara al op mijn kin en het t-shirt van mijn vriend.

Het doet mij zo veel verdriet om te zien hoe wij omgaan met al die mooie beesten en het is een eye-opener. Niet alleen de wreedheid raakte mij, maar ook de onverschilligheid hoe met de dieren omgegaan werd. Achteloos, alsof het om iets onbeduidends gaat. Ergens voel ik ook dat dieren en mensen niet gelijkwaardig zijn, omdat wij doorgaans meer hersencapaciteit hebben. Maar maakt ons dat superieur? Er wordt een vergelijking gemaakt met Hitler in de docu. Voor mij is de afschuw die ik voel als ik foto's van de stapels lichamen in concentratiekampen zie en de verhalen lees over genocide hetzelfde als de afschuw die ik voelde tijdens het kijken van de docu. En dit gebeurt nu!

Het gevoel dat ik nu nog heb is machteloosheid, intense machteloosheid. Want wat kunnen mij vriend en ik doen met ons tweeën? Dat is zo weinig en klein ten opzichte van wat nodig is. Maar ik ben er van overtuigd, dat als we allemaal ons best doen en onze lifestyle stap voor stap wat veranderen, we echt een hoop kunnen betekenen.

Mijn droom is om, later als ik groot ben, een zelfvoorzienende boerderij te hebben. Dat is de stap die mijn vriend en ik uiteindelijk willen zetten om onze verantwoordelijkheid te nemen. Intussen kijken we naar kleine stapjes die we kunnen zetten in every day life. We eten al grotendeels vegetarisch, dit gaan we uitbreiden. Voor ik mijn vriend kende at ik grotendeels vegan, maar sinds het begin van de relatie zijn mijn snacks weer wat dierlijker geworden. We hebben afgesproken dat we enkel nog plantaardig gaan snacken, onze yoghurt ontbijtjes gaan vervangen, dat ik geen kaasjes meer eet en hij doordeweeks geen vlees meer. Ik ga onderzoeken hoe het met mij gaat als ik helemaal geen dierlijke producten meer eet.

Daarnaast willen we beiden ook aandacht hebben voor de klimaatverandering. De impact van de dierenindustrie op onze leefomgeving is dusdanig, dat wij ons absoluut geroepen voelen om ook daarin in onze verantwoordelijkheid te nemen. De komende tijd ga ik onderzoeken hoe ik duurzamer, diervriendelijker en ecologischer kan leven.

_{“We’re all animals on this planet. Like us, they are surviving and seeking for comfort.”}

Graag zou ik de docu af willen kijken. Vandaag tijdens het schrijven van deze tekst probeerde ik het opnieuw. Maar toch zette ik hem weer af. Ik wil mijn ogen niet sluiten, maar het raakt me zo. Ik ben heel benieuwd of jullie de docu hebben gezien. Hoe raakte het jou? Wil jij wat veranderen en diervriendelijker leven?

(Foto: Jippster Photography, volg haar op instagram)