Taxichauffeur van IS-terrorist staat nog steeds 'elke dag aan' na trauma

Taxichauffeur Mostafa Salhane werd in 2018 onder schot gehouden door een IS-terrorist na een aanslag in Straatsburg in Frankrijk. Salhane werd onder schot gehouden en moest ergens heen rijden van de aanslagpleger, die daarvoor vijf mensen had vermoord.

Na tien minuten bood Salhane de terrorist aan om zijn wonden te verzorgen, omdat hij gewond in de auto zat. Ze stapten uit en toen op dat moment zag Salhane de kans om achter het stuur te kruipen en weer weg te rijden. Zo ontsnapte hij misschien wel aan de dood.

Salhane kampt sindsdien met PTSS. Hij heeft last van depressie, slaapt slecht en is 'alles kwijt geraakt wat hij maar kwijt kon raken'. Het is niet bekend in hoeverre hij is behandeld, maar hij zegt volgens het NRC 'dat hij de hele dag aan staat'. Oftewel, hij bevindt zich in een staat van hyperalertheid. Dit is kenmerkend voor mensen met PTSS.

Trauma-experts die werken met de polyvagaal-theorie van Stephen Porges zouden zeggen dat het sympathisch zenuwstelsel van Salhane te actief blijft. Het sympathisch zenuwstel is verantwoordelijk voor de vecht- en vluchtmodus. Die blijft regelmatig te actief na het oplopen van PTSS.

Eenzaam bestaan resteert

Salhane voelde zich ook niet serieus genomen voor zijn heldendaad. Hij had de politie ingelicht en daardoor kon de terrorist later ingerekend worden, maar de hoogste onderscheiding kreeg hij niet. Ook voelde hij zich bij verhoren te koud behandeld. Maar het schrijven van een boek en de rechtszaak helpt hem wel. 'Het delen van mijn verhaal in de rechtszaak en in mijn boek is pijnlijk, maar het is ook een soort van therapie' zegt Salhane. 'Ik voel me erkend in wat er gebeurd is. En die erkenning heb ik nodig om mezelf weer bij elkaar te rapen.'

Werken als taxichauffeur gaat niet meer, hij scant continue de omgeving op zoek naar gevaar. Meestal brengt Salhane zijn dag alleen door. 'Ik spendeer mijn dagen nu meestal alleen, vaak in joggingbroek', baalt de Marokkaan. 'Zo kan ik niet voor altijd leven.'

Alleen in Marokko voelt hij zich soms nog beter. 'In Frankrijk heb ik continu een gevoel van dégout, van walging. Ik kan niet genieten van aanrakingen, ik kan niet genieten van de smaken van eten. Alleen in Marokko kan ik opladen, daar kan ik weer smaken proeven.'