Het spijt me Fred. Ik wil mijn excuses aanbieden. Ik ben al tien jaar je trouwe metgezel, maar jij bent trouwer aan mij dan ik aan jou.
Als jij er bent, dan ben je er. Als ik er ben, dan ben ik er half, soms helemaal niet. Ik ben zo nu en dan een denkend lijk. Ik heb er ook niet voor gekozen, maar dat is de wereld waar ik grotendeels in leef.
Jij niet. Jij leeft in een andere wereld. Een echte wereld, je volgt nog gewoon je zintuigen. Je luistert naar je omgeving, je kijkt echt, je voelt wat er gebeurt, je ruikt en snuffelt. Als er een vleugje zon is, ga je daar in liggen. Lekker warm.
Maar ik. Als ik een uur leef zoals jij, dan knaagt bij mij het gevoel ‘dat ik wat moet doen’. Dat is wat we hebben geleerd, wat we elkaar opleggen, wat ik mezelf opleg.
Bovendien heb ik dat bewustzijn vaak niet. Ik gooi zoveel informatie in mijn hersenen, dat er geen ruimte is om niks te doen. Ik app en mail de hele dag door. Of ik denk.
En als ik naar jou kijk, dan denk ik soms aan andere dingen. Ik wil dat graag opbiechten. Dat we spelletjes met de bal hebben gespeeld, terwijl ik ondertussen mijn tenniswedstrijd aan het analyseren was. Of als ik je aaide, was ik mijn financiën van mijn bedrijf op een rijtje aan het zetten.
Het spijt me uit grond van mijn hart. Je hebt dat niet verdiend. Je bent er altijd voor mij, maar ik niet altijd voor jou. Ik wil ook weer mee doen aan jouw wereld. Ik wil ook weer echt kijken, voelen wat warm of koud is, ruiken wat er in de lucht hangt. Echt proeven als ik eet.
Wil je dat me weer leren? Ik ben bang dat het alleen maar erger gaat worden. Alles moet digitaal. Ik wil geen lichtknop met een telefoon bedienen. Ik wil gewoon weer een kaars aansteken die opbrand. En als ie op is, dan ruik ik die geur van de rook, die wij dan samen inhaleren. Fred, ik doe weer met je mee!
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties