'Toen de boswachter zijn megafoon aan deed besloot ik te gaan rennen'

Ik heb vandaag wat gedaan wat ik altijd al wilde doen. Ben ik trots? Nou, niet echt. Heb ik spijt? Beetje, maar ergens ook weer niet. Ik ben een rondje gaan hardlopen in de duinen van Castricum met mijn hond, maar het liep allemaal wat anders dan ik had gedacht.

Ik ben al veelvuldig beboet voor het los laten lopen van mijn hond in het PWN-duingebied. Ik weet dat het niet mag, maar ik ben het er niet mee eens. Tegenwoordig laat ik hem meestal los op een stuk waarvan ik dacht dat die boswachters niet zouden komen. Althans dat dacht ik, tot vandaag.

We hadden net een ijskoude en snoeiharde noordoostelijke wind achter de rug toen we op het ruigere gedeelte kwamen en ik mijn hond van de lijn af klikte. Ik moest omlopen voor een plas en zag ineens schuin achter mij een groene auto van de boswachter hard aan komen rijden. 'Foute boel', dacht ik meteen. Maar er was geen moment dat ik besloot om te stoppen met rennen.

Ik hoorde een vrouwelijke boswachter naar me roepen dat ik moest stoppen. Ze rende wat achter mij aan. Vanuit de auto riep een man door een megafoon 'dat ik moest stoppen'. Dat triggerde me alleen maar meer om te gaan rennen. Hier had ik echt geen zin in. 'Zijn jullie gek om in deze periode nog te gaan controleren', schreeuwde ik, verwijzend naar het coronavirus dat fanatiek om zich heen slaat.

Ik rende dwars als ik was door en zag dat de vrouw achter mij begon te sprinten. 'Wow, dit is serieus' dacht ik, waarna ik mijn pas versnelde. 'Die ga ik vast wel lossen', dacht ik. Ik moest wel even doortrekken, maar toen was ik haar kwijt. Ik keek nog om en zag dat ze foto's aan het maken was van mij met een grote camera. 'Wtf, die gaan ver, jezus', dacht ik. 'Maar wat moet je er mee? Ik loop niet met een rugnummer op ofzo.'

Een paar minuten verder zou ik aan het eind van het smalle pad komen. Ik was al een beetje bang dat die andere boswachter om zou rijden. En dat deed hij. Al driftig scheurend kwam hij aan, nog net zijn sirene's niet aan gezet. Hij ging precies op het versmalde pad staan, waardoor ik er niet langs kon rennen. 'Ik heb hem al aan de lijn', zei ik tegen hem, waarop ik hoopte dat ie het wel goed zou vinden. 'Ja maar je bent weggerend, ik ga je bekeuren', zei die met een geërgerde stem.

Toen zat er niks anders op dan omkeren. Dus ik keerde om en rende weg van die man, die schat ik rond de vijftig à zestig was. Hij leek wel boos en geïrriteerd want hij zat vrij kort in zijn adem. Misschien nog wel korter dan ik na 6 km hardlopen. Op de terugweg van het smalle pad kwam ik de vrouwelijke boswachter weer tegen. Ze ging er helemaal klaar voor staan om mij te vangen, ging een beetje door haar knieën en spreidde haar armen. Als een keeper bij een penalty. Mis! Ik rende er makkelijk langs, alleen ze koos voor mijn hond en wou de lijn grijpen, maar ze greep ook daar naast.

Daarna was ik weer op de weg terug. Maar ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Die boswachter in de auto kon natuurlijk weer omrijden en me weer opwachten. Ik besloot na een paar minuten af te slaan en een stukje van het pad af door de ruige duinen te rennen. Dat was een goede move, want ik was ze kwijt. Maar, ik was wel buiten adem.

Wat nu? Hier een paar uur verstoppen? Haha, dat is ook kinderachtig. Ik voel me een echte boef die op de vlucht is voor de politie. Dit voelt wel heel onrustig en ik ben bang dat ik word gepakt. Ik probeer de route naar mijn auto te bedenken. Echter, ik liep op een route van 9 km die weer bij een ingang van de duinen zouden uitkomen. Dat weten zij ook.

Dit is nog niet zo makkelijk. Ik begin weer op adem te komen en moet een open veld oversteken waar de weg is waar de boswachter zojuist een paar keer heetgebakerd overheen is gereden om 'de nieuwe Holleeder' op te sporen. Ik zie ze niet en steek over. Daarna kies ik ervoor om niet de normale route terug te lopen, maar via een camping, zodat ik via de openbare weg bij mijn auto zou komen en ze me niet zouden kunnen opwachten bij de uitgang van het gebied.

Ik word ondertussen wel een beetje bang. Straks halen ze de politie erbij of maken ze het nog groter. Defensie? Haha, nee. Of zo'n drone waarmee ze mensen laatst hebben gewaarschuwd voor samenscholen. Ergens besluit ik me over te geven als ze me nog een keer zien. Ik ren nog geen 300 meter over een pad als ik weer op een open ruimte kom naast de verharde weg. Rechts van me zie ik de boswachter-auto opnieuw opdoemen.

Ik heb er geen zin meer in en loop naar ze toe. 'Op anderhalve meter blijven!', zeg ik boos, waarna ze gehoorzamen als ze naar me toe lopen. Ik zeg dat ik het wel goed vind en maak me excuses voor dat ik weg ben gerend. Ze accepteren dat en gaan over tot de administratie. De man is duidelijk bozer dan de vrouw, die het wel 'een kinderachtige actie' van mij vond. Als ik een reden op moet geven waarom de hond los is zeg ik wat ik altijd zeg: 'Omdat ik nog nooit een legitieme reden heb gehoord'. 'Daar kom ik zo op terug', zegt de vrouw, die de bon aan het uitschrijven is. Iets van 90 euro ofzo.

Natuurlijk is ze nooit meer op die legitieme reden teruggekomen. Natuurlijk niet, want die is er niet. Ik ben al acht keer beboet ofzo, maar ik heb nog nooit een goede reden gehad. Ik ben zelfs een keer op Dierendag op de bon geslingerd. 'Ja, die konijnen die los lopen hebben ook dierendag'. Ja, gaat het lekker? En mijn hond dan? Soms zeggen ze dat het voor de toeristen is ofzo dat ze worden lastig gevallen. Haha ja hoor, geloof je het zelf? Ze moeten eerst die fietsen maar eens terug geven.

Nee maar zonder gekkigheid. Het is absurd dat mijn hond, die geen vlieg kwaad doet, niet los mag in de duinen tijdens het hardlopen. Hij rent en snuft wat links en rechts en blijft altijd in de buurt. Hij wijkt zelfs niet eens van het pad af. En om een konijn te pakken is hij toch te langzaam. De conclusie is dat mijn hond in mijn dorp wel los kan - maar niet mag - lopen en in het bos vast moet. Dat vind ik de wereld op zijn kop. Dan zijn we de weg echt kwijt hoor.

Het probleem is dat het gewoon een soort over-controle is. Die boswachter kan er niks aan doen dat hij die bekeuring uit moet delen, dat is 'prima'. Hoe die dat later aan God op het sterfbed gaat uitleggen dat hij diertjes heeft beboet omdat ze in het bos vrij rondliepen, weet ik niet, maar dat is zijn probleem. Hij volgt gewoon 'beleid'. Maar dat beleid is gewoon waanzin. Wat zou er mis mee zijn als een hond wel een paar vogels of konijnen op zou vreten? Of een verdwaalde boswachter? Is dat echt een ramp? Misschien zelfs nog wel beter voor die dierenpopulaties dan wordt het kaf van het koren gescheiden en blijven de sterkste over. Ik trek die over-controle slecht.

Al met al heb ik mijn les wel geleerd dat wegrennen geen zin heeft. Dat was een impuls die ik al een paar keer eerder heb gehad, maar nu door die megafoon, het Covid-19 gezeik en de perfecte locatie om een keer weg te rennen koos ik ervoor om het hazenpad te kiezen. Het is ergens respectloos richting de handhaver, dat begrijp ik wel en daar heb ik spijt van. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik het er mee eens ben dat die honden niet los mogen lopen. Pas als iemand een keer met een zinnig argument komt zal ik mijn verzet staken. Maar ik vrees dat die er niet gaat komen.