Myrthe verloor haar droombaan als stewardess: ‘Ik kwam in een eindeloze rouwfase terecht’

Myrthe Vermeij (27) had in 2019 haar droombaan gevonden: stewardess. Ze had haar hele leven omgegooid en het vliegen bracht alle puzzelstukjes bij elkaar. Na net één jaar werkend in de luchtvaart, kwam de coronacrisis en verloor Myrthe haar baan. Ze kwam in een eindeloze achtbaan van emoties terecht.

Een jaar lang vloog Myrthe de hele wereld over en had ze de baan die ze altijd had gewild. Tot ze in maart na een vlucht vanuit Delhi de gate uit liep en hoorde dat het luchtruim gesloten werd, vanwege de coronacrisis. ‘Het was heel onwerkelijk, maar omdat ik niet precies wist wat er ging gebeuren en wat de situatie was, probeerde ik positief blijven. Ik stond erin van: We zien het wel en we hebben vertrouwen.’

Tweeënhalve maand lang kwam Myrthe thuis te zitten en zag ze elke week een leeg rooster voorbijkomen. ‘De onzekerheid was werkelijk killing, want ik wist niets. Kan ik weer gaan vliegen? Wanneer? Houd ik mijn baan wel? Wat gebeurt er als ik mijn baan verlies? Vragen die ik weken lang bleef wegdrukken omdat ik het antwoord toch niet wist.’ Ondanks de twijfels is Myrthe in de maanden dat ze thuis was, gaan knallen met haar parttime online business waarmee ze mensen helpt om hun gezondheidsdoel te behalen en dat hield haar enigszins op de been.

Het telefoontje 

En toen kwam het, niet geheel onverwachte, telefoontje in april. ‘Mijn Cabin Crew Manager belde en ik wist al genoeg. Ze was heel lief en had ook in mijn dossier gekeken, maar ondanks de goede beoordelingen, kon mijn contract niet verlengd worden.’ Voor Myrthe was het een opluchting om eindelijk nieuws te krijgen, maar ook een grote klap. ‘Ik zakte door de grond heen en had het gevoel dat mijn hele leven zo, met één telefoontje, onder mijn voeten vandaan werd getrokken. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest als in de tijd dat ik vloog en toen dat ineens officieel wegviel, was dat hartverscheurend.’

Myrthe verloor niet alleen haar baan, maar ook zichzelf. ‘Ik verloor een stuk van mezelf wat ik eindelijk had gevonden. Mijn basis, dat ene onderdeel dat alles op persoonlijk vlak bij elkaar bracht, werd onder mijn voeten vandaan getrokken. Precies op het moment dat na alle veranderingen in het vorige jaar, ik eindelijk mijn gelukkige plekje had gevonden waarin ik vooruit kon kijken.’ Daarbij viel haar droom om een huis te kunnen kopen, een eigen plekje waar zij zo geduldig op heeft gewacht en hard voor heeft gespaard, ook in het water.

Laatste paar vluchten

Gelukkig stopte voor Myrthe het avontuur niet zonder nog een paar laatste vluchten. ‘Ik was zo dankbaar dat ik weer even mocht vliegen, maar het was ook confronterend. Ik had altijd duizenden geluksmomentjes tijdens mijn werk, maar tijdens mijn laatste vluchten deed elk geluksmomentje zeer, omdat ik wist dat ik dit straks kwijt zou zijn.’ Voor haar laatste reis vloog Myrthe naar Bangkok. ‘Het was prachtig, ondanks dat we het hotel niet uit mochten. Mijn lieve collega's hadden een afscheidsfeestje georganiseerd met veel lieve woorden en cadeaus. Ondanks dat dat mij zo blij maakte, was het ook raar en onwerkelijk. Drie maanden lang zat ik vast met de kennis dat het klaar zou zijn en je kunt niet verder tot het écht voorbij is. Ik wilde geen afscheid nemen van dit leven, maar ik was doodop van de emotionele rollercoaster waar in ik vast zat. Die laatste reis was mooi, pijnlijk en tegelijkertijd verlossend.’

Daarna kwam Myrthe in een rouwfase terecht, zoals zij het omschrijft. ‘Ik wist niet of ik er keihard om moest lachen of om moest huilen, ik werd er soms flink sarcastisch van. Dingen zoals: ‘Het is mij nu toch afgepakt; wat interesseert het mij allemaal nog’ zijn wel eens mijn mond uitgekomen. Ik wist gewoon niet hoe ik er mee om moest gaan. Ik zocht afleiding en genoot van de meest kleine dingen, dat werkte op het moment zelf, maar als ik dan weer thuiskwam, voelde ik mij weer verdrietig.’ Weken ging Myrthe door deze fases heen, emoties bleven het zelfde en het voelde alsof ze geen stap vooruit kwam.

Gran Canaria 

Uiteindelijk lukte het Myrthe om bewust haar dieptepunt te ervaren en zo een beetje verder te kunnen. Maar echte rust en een nieuwe start, kon ze niet meer vinden in Nederland en dus besloot ze in november haar koffers te pakken en naar Gran Canaria te verhuizen met haar zus. ‘Pas daar kwam ik écht tot rust. In Nederland waren te veel triggers, waardoor ik niet opnieuw kon beginnen. Mijn valkuil is geweest dat ik in het begin te positief dacht. De gedachte: ‘Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik mag niet zeuren’ zorgde ervoor dat ik onbewust mij niet rot durfde te voelen, omdat anderen het veel erger hadden. Maar emotie mag er zijn, je mag het voelen, je mag rouwen om elk verlies dat je ervaart als mens.’

In Gran Canaria is Myrthe ook heel veel met haar mindset aan de slag gegaan. ‘Ik heb beter leren te begrijpen waarom dit allemaal gebeurt en wat de bedoeling is ervan. Ik heb het geprobeerd te accepteren en er hoe dan ook het beste van te maken. Ik kan geen huis meer kopen en ik ben mijn baan kwijt: maar wat heb ik wel? Ik zit nergens aan vast, de wereld ligt aan mijn voeten en ik kan gaan en staan waar ik wil.’ De vrijheid die Myrthe op Gran Canaria vond, heeft haar heel erg geholpen. ‘Ik ben echt tot rust gekomen, heb de onzekere toekomst losgelaten en geniet van elke dag, want nu is alles wat we hebben.

Of Myrthe ooit weer wil vliegen? ‘Het is mijn droombaan, altijd al geweest, dus ik wil niets liever dan terugkeren. Ik geloof in the law of attraction en dat je met je gedachten een frequentie uitzendt. Mindset vind ik dan ook erg belangrijk. Maar ondanks mijn positivisme en vertrouwen dat ik ooit weer aan boord sta, vind ik het heel moeilijk om te blijven dromen dat ik terugkom omdat ik toch nog bang ben weer teleurgesteld te worden, ik wil mijn droom niet nog een keer kwijtraken. Deze angst probeer ik nu te leren loslaten, want het brengt mij niet verder. Dus ik blijf dromen, zonder veel vooruit te kijken en geniet elke dag opnieuw van wat ik heb.’