Mijn lessen uit groepstherapie | Alle emoties op tafel

In de rubriek 'mijn lessen uit groepstherapie' schrijf ik een serie over mijn ervaringen met groepstherapie. Ik heb drie jaar aan groepstherapie gedaan en daar allerlei interessante ervaringen en kennis aan over gehouden. Deze schets ik graag in deze rubriek. Ditmaal deel één, over emoties delen in groepstherapie.

Ten eerste moet ik wel vermelden dat ik voorzichtig moet zijn met wat ik wel en niet kan delen. Bij aanvang van groepstherapie wordt benadrukt dat 'alles wat binnen de muren gebeurt ook binnen de muren blijft'. Daarom wil ik me beperken tot hoe ik het heb ervaren en niet over derden spreken.

Ik ben drie jaar lang eigenlijk behoorlijk braaf naar groepstherapie gegaan. Op vakanties en een keer te druk met werk na ben ik naar alles sessies gegaan en vond het buitengewoon boeiend. Soms ervaarde ik het als een sleur, maar dat ligt dan meer aan je eigen gemoedstoestand dan aan de therapie zelf. Als je dat beseft, dan lukt het om er weer met frisse blik in te gaan.

Eén van mijn belangrijkste doelen in de therapie was dat ik meer mijn emoties zou uiten. Dat is, als ik terugkijk, niet vaak gelukt. Maar een belangrijke 'regel' van de therapie, dat iedereen alles mag voelen en uiten in de groep, pas ik nog dagelijks toe in mijn leven.

Als ik op het werk of in mijn privéleven een conflict hebt, dan grijp ik graag terug naar die 'regel', dat iedereen mag voelen wat hij voelt en dat ook mag uiten. Dat is de beste manier voor een conflictoplossing. Het kan dan even heftig zijn, maar daarna is het probleem vaak snel opgelost, sneller dan dat je eeuwig gemeen discussieert of andere tijd verspillende zaken.

Ik ben misschien nog te kritisch als ik zeg dat ik geen emoties heb geuit, maar het is wel op een hand te tellen, minder dan ik had gewild. Hoe dat komt? Waarschijnlijk speelt angst een rol, maar ook dat ik vrij voorzichtig ben naar anderen toe, waar angst dan weer een oorzaak van is. Ik kom daar in een ander deel nog op terug.

Ik vond het mooi om te zien hoe er soms de één na de andere irritatie op tafel kwam. Dan was iemand boos op iemand, reageerde een derde daar weer op en dat vond dat een andere weer vervelend, waardoor je een sneeuwbal-effect kreeg. Aan de therapeut de opdracht om daar vervolgens per persoon op terug te komen.

Terugkomend op het delen van emoties, is dat ook een nuttige les geweest voor de rest van mijn leven. Ik wilde vroeger altijd dat iemand anders dan niet boos op me mocht zijn, bijvoorbeeld, maar dat is ook niet fair. Dat maakt die 'regel' zo boeiend. En zie dat zelf maar eens toe te passen op jouw leven. Mag jij 'altijd' van jezelf al je emoties uiten? In hoeverre accepteer je die van iemand anders? En kan je dezelfde truc toepassen als je een conflict heb in een groep, dat iedereen zijn emoties mag delen? (foto: NPGCsoho/Wiki Commons)