Afgelopen zomer liep ik een depressie op. En niet een kleintje. Ik wilde niet meer opstaan en zag tegen de dag op, de voornaamste symptomen van een depressie. Inmiddels ben ik tien maanden verder, maar ik zit 'nog niet op mijn oude niveau', maar ik kom wel in de buurt.
Het herstel is langer dan ik had gedacht. Op internet lees je vaak zes maanden, maar bij mij is het wel echt langer. Waarvan herstel je dan? Dat is complex, maar voor mij gaat het voornamelijk om persoonlijkheid. Mijn persoonlijkheid is nog niet helemaal hetzelfde als ervoor.
Het zou natuurlijk ook kunnen dat je persoonlijkheid verandert door een flinke depressie. Echter, ik heb wel het idee dat ik steeds meer richting mijn oude persoonlijkheid ga. Maar het gaat langzaam, erg langzaam.
Ergens snap ik het wel, je hersenen krijgen zo'n opdoffer door een depressie, dat is niet normaal. Als je opstaat, begin je al met negatieve denken en dat gaat de hele dag door. Van voelen is er niet veel sprake meer. Mijn bank was mijn grootste vriend. Ik dacht alleen maar ik wil daar op liggen en slapen en meer niet.
Langzaamaan ben ik bewust geworden en heb ik weer meer controle over mijn gedachten gekregen. Bij mij was afbouw van antidepressiva de oorzaak, waardoor het herstarten ook weer de oplossing zou zijn. Alleen hoe dat psychologisch zou uitpakken, wist ik niet.
De eerste maanden, toen de depressie nog speelde, had ik heel veel moeite met het voelen van gevoelens en daarna ook het uiten. Het was moeilijk 'om het weer waard te zijn' om je gevoelens te doorleven en te uiten.
Dat uiten is nu, tien maanden na het begin van de depressie, nog steeds lastig, maar gaat wel steeds beter. Met name boosheid vind ik nog moeilijk, andere emoties lukken wel. Maar ik maak progressie en verwacht binnenkort dat alles weer 'de oude zal zijn'.
Een ander probleem dat ik had was dat ik, pak hem beet in november, er achter kwam dat diep nadenken me niet meer lukte. Ergens even goed bij stil staan zat er niet. Dat is heel gek en vervelend, want vroeger vond ik dat altijd prettig. En voor mijn werk heb ik dat ook nodig. Langzaam komt ook dit weer, maar ook het diepe nadenken zit nog niet altijd op het oude niveau.
Daarnaast heb ik tegen mijn vrienden gezegd dat ik gewoon een tijd geen grapjes meer kan verzinnen. Niet dat ik Youp van 't Hek was, maar ik heb er altijd wel plezier in om iemand op scherp te zetten met een leuke opmerking of dat er gewoon samen wat te lachen valt. 'Iemand zei wat tegen me op kantoor en ik wist dat ik vroeger dan gewoon wat leuks kon bedenken, maar ik wist niks te zeggen, helemaal niks', zei ik begin 2020 tegen mijn psychologe. 'Dat komt wel weer', verwachtte ze.
'Je humor komt weer terug', zeggen mijn vrienden de afgelopen maand. Zelf ben ik daar in onzekerheid nog niet helemaal van overtuigd, maar het gaat wel steeds beter, dat merk ik ook. Naast diep nadenken, het uiten en voelen van gevoelens, is ook creativiteit bij mij aangetast door de depressie.
Tot slot heeft het natuurlijk ook te maken met een soort van 'ego' dat is gekraakt door de depressie. Als je zo depressief was als ik, dan is er weinig ego meer over. Voor woede, grapjes maken etc., is een vorm van ego nodig. Te veel ego brengt je ook weer in de problemen en maakt je sneller boos, jaloers etc. Maar te weinig ego, dan 'loopt iedereen over je heen' zoals mijn psychologe zei en daarnaast mist je wat van plezier en spanning in je leven. Ik hoop dat als ik de volgende column over dit onderwerp schrijf dat ik weer volledig diep kan nadenken en geen verschil meer heb met vóór mijn depressie. (foto: Tama66/Pixabay)
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties