Als iemand aan mij vraagt hoe het gaat, zijn mijn standaard antwoorden vaak 'goed', of 'Jah, druk hè'. En ik ben niet de enige. Maar wat zeg ik nu eigenlijk? Want het zijn in feite holle frasen, want wat is goed en wat betekent druk? Durf jij te zeggen dat het niet goed gaat, die dag, dat moment of al een tijdje? En wat zeg je dan? Ben je eerlijk en laat je je gevoel spreken of lach je het stiekem toch een beetje weg?
Als je het mensen vraagt, zeggen we gelukkig te zijn, maar de burn-out symptomen reizen de pan uit, stress is onderhand het meest gegoogelde woord van dit moment. En overal poppen coaches op.
Wat maakt dat we zo ons best doen om gelukkig te zijn en wat betekent geluk eigenlijk? En waarom is het zo vreselijk hard werken om gelukkig te zijn?
Ik las het interview met Dirk de Wachter dat in de Volkskrant stond. Hij pleit ervoor om verdriet aan te kijken en elkaar meer tot steun de zijn. Ik deel zijn visie. Als coach is het echt mijn missie om mensen weer terug te zetten in hun basis, weer contact te maken met hun hart. Daarom raken de woorden van Dirk de Wachter mij ook zo. Verdriet en ongeluk zetten we weg bij therapeuten en coaches. (Wel bedankt overigens, ik heb er inkomsten door) Ik ben het met hem eens dat het zonde is dat we onvoldoende bij elkaar terecht kunnen en het nodig is te moeten betalen om te praten over onze pijn. (In deze column ga ik in op het vanuit verbinding in contact zijn met elkaar en deel ik twee mooie filmpjes.)
In 2011 publiceerde hij zijn eerste boek, Borderline Times – Het einde van de normaliteit, waarin hij betoogde dat de westerse maatschappij voldoet aan alle negen kenmerken van borderline zoals die staan beschreven in de bijbel voor psychiaters: de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM). We lijden onder andere massaal aan verlatingsangst, instabiele en intense relaties, onaangepaste agressie, impulsiviteit, zinloosheid en leegte. (Volkskrant, 2019)
Wat de Wachter doet is psychiatrie menselijk maken. Ook een missie die ik met hem deel. Jarenlang werkte in ik de psychiatrie tot ik besloot het roer om te gooien en coach te worden. Door mijn coachopleiding ging ik mijn gediagnosticeerde cliënten anders benaderen. Waar ik voorheen vanuit diagnostisch perspectief de cliënt begeleidde, ging ik dat meer en meer doen op mensniveau. Vanuit empathie en verbinding. Wat eigenlijk herkende ik in elk van hen ook wel een stukje van mijzelf. Dat ben ik gaan zien en gaan benoemen. Het contact werd persoonlijker en de pijn kon vaker besproken worden. Deze zat namelijk niet meer verpakt in een diagnose-cadeaupapiertje.
Let wel, ik zeg hier niet dat een coach ook psychiatrische aandoeningen moet behandelen. Dit vraagt vaak wel degelijk kennis van de diagnose. Maar met deze kennis in de rugzak, kan de rugzak weggezet worden om weer evenwaardig in contact te zijn.
Volgens de Wachter ervaren wij veel eenzaamheid en leegte in ons leven. De oorzaak hiervan is een gebrek aan verbinding en een gebrek aan zingeving.
Hij adviseert samen te delen in elkaars ellende, dat verbindt zelfs meer dan positief samen zijn. En wat betreft de zingeving? Daar komt in dit interview niet een duidelijk advies in naar voren. We verdoven ons met leukigheid zegt hij.
Ik pleit er daarom voor om te beginnen met een eerlijk antwoord als iemand vraagt hoe het gaat. En een oprechte reactie te geven als ik iemand vraag hoe het gaat. Deze regel in het mooie 'Anthem' van Leonard Cohen schiet me te binnen tijdens het schrijven van dit artikel: There is a crack in everything. That's how the light gets in.
Something to live by.
(Foto by Jippster Photography, volg haar op instagram)
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties