Peter Levine schrijft in het boek De stem van lichaam een aantal interessante bladzijden over hoe therapeuten volgens hem met getraumatiseerde mensen om moeten gaan. Levine zijn levenswerk bestaat uit het bestuderen van trauma en heeft er zelfs een grote analogie met wilde dieren van gemaakt. Vandaar dat een ander boek van hem ook heet 'Waking the tiger'.
Volgens Levine raken dieren minder snel getraumatiseerd na een levensbedreigende situatie dan mensen. Dit omdat zij het proces vaak volledig doorlopen. Mensen daarentegen die splitsen zich af of verstarren, waardoor de respons op het gevaar niet helemaal wordt afgemaakt en hierdoor blijven ze met PTSS achter.
Therapeuten die met getraumatiseerde mensen werken moeten zich volgens Levine niet afsluiten van hun pijn, angsten en verdriet. Daarmee laten ze de patiënt te veel alleen achter en kunnen ze opnieuw getraumatiseerd raken. 'Met andere woorden, we moeten in staat zijn hetzelfde te voelen als de mensen in onze omgeving. Biologische afstemming of afstemming via houding vormt ook de grondslag voor de 'therapeutische resonantie die zo belangrijk is als je mensen wilt wilt helpen bij het genezen van hun trauma.'
Hij vervolgt: 'Een therapeut die zich niet bewust is van hoe zijn of haar lichaam reageert op (resoneert met) de angst, woede, hulpeloosheid en schaamte in iemand anders, zal cliënten niet kunnen helpen bij het opsporen van hun gewaarwordingen en het vinden van een weg door de soms verraderlijke (maar wel therapeutische) wateren van traumatische sensaties.'
Levine beschrijft in het boek verder dat hij eens tegen een vrouw zei die met paniekaanvallen nog steeds in de PTSS zat dat ze, terwijl ze in de therapiekamer zat en angstig was, 'moest rennen voor de tijger'. Oftewel, ze was vergeten te vechten of te vluchten voor het gevaar, waardoor haar lichaam in een toestand van stress bleef zitten. Dit attenderen op het vluchten of rennen hielp volgens Levine behoorlijk in de behandeling.
Lees het artikel op de mobiele website