Onlangs liet ik al in een blog weten dat ik geschrokken was van het niveau van psychiaters in Nederland. Maar de psychiater waar ik vier maanden eenmaal per week ben geweest die verbaast mij eigenlijk nog steeds. Met name het eind is gek in mijn ogen. Ik zal in dit stuk proberen uit te leggen wat er gebeurde.
Ik voelde mij sterk niet begrepen en was na vier maanden klaar met de psychiater bezoeken. Ik ging er met tegenzin heen. Dat is iets wat ik niet van mezelf herken bij psychotherapie, maar bij hem gebeurde dat wel. Er was steeds discussie, het was intellectueel en er was veel onbegrip. Toen hij na vier maanden uitleggen nog niet begreep dat ik op de tennisbaan niet goed kon tennissen omdat ik mijn lichaam niet goed kon bewegen brak er iets bij mij. Ik kon niet meer verder.
Hij had gezegd: 'Iedereen heeft weleens een slechte dag op de tennisbaan'. Daarmee sloeg hij de plank volledig mis. Ik snap ook wel dat je niet elke keer hetzelfde niveau haalt, dat je soms moe kan zijn of dat er andere omstandigheden zijn. Maar mijn lichaam functioneerde zo slecht door die dissociatie/depressie, waardoor ik gewoon niet goed kan bewegen. Dat is heel wat anders dan een slechte dag. Dat is een daling van 100 naar 60 procent of meer in kwaliteit.
Dat had ik al vier maanden geprobeerd uit te leggen. Dat hij dit nu nog niet begreep, dat was een dieptepunt en voor mij het moment om ervandoor te gaan. Ik belde hem op dat ik niet meer wilde komen omdat ik me steeds niet begrepen voelde. Hij reageerde defensief en zei dat dit niet zomaar kon en dat ik dat eerst met de huisarts moest overleggen. Toen was hij dus ook vergeten dat ik hem twee maanden geleden had gezegd dat die huisarts mij amper kent en dat dit dus totaal geen zin heeft. Voelde ik me weer niet begrepen.
Ik besloot nog een keer bij hem langs te gaan om afscheid te nemen. De enige vraag die hij die dag moest stellen, stelde hij niet. De enige vraag die hij moest stellen was natuurlijk waarom ik me niet begrepen voelde bij hem en wat me ertoe deed besluiten om te stoppen. Maar hij stelde hem niet. Dat verbaast me nog steeds. Als hij het vertrek van mij heeft willen begrijpen, dan moest hij die vraag toch stellen?
Hoe heeft hij al die jaren patiënten behandeld dan? Dan moesten zij zich toch ook sterk onbegrepen voelen? Hoe heeft hij dan verbinding met ze kunnen maken? Ik snap het niet. Maar zoiets hoort niet te kunnen voor iemand die dit beroep uitoefent. Die moet verbinding kunnen maken met de patiënt. Dat heeft mij wel verbaasd en teleurgesteld.
Sjoerd (1984) is ervaringsdeskundige, heeft 15 jaar ervaring 'op de sofa' en bestudeert in zijn vrije tijd psychologie en het boeddhisme. Ook yoga en meditatie zijn hem niet onbekend. Verder is hij online media ondernemer, www.valkeringmedia.nl, afgestudeerd Business Administration (WO) en fervent dierenliefhebber.
Lees het artikel op de mobiele website