Ik stoei al elf maanden met het herstel van een depressie. Het is ontzettend zwaar. Vooral ook omdat het niet in een rechte lijn gaat. De laatste weken gaat het lichamelijk slechter en dat vergt veel van mijn veerkracht. Je hoopt dat je beter en beter wordt, je verwacht het ook, maar dat gebeurt niet.
Misschien zit hem daar in ook de crux realiseerde ik me vanmorgen op een beter moment. Misschien moet ik de verwachtingen maar helemaal los laten, of ik wel of niet helemaal herstel of wat dan ook. Natuurlijk houd je hoop, maar als ik er te veel van uit ga, raak ik echt gefrustreerd als het minder gaat.
Daar komt bij dat mijn psychiater, met wie ik contact had, heeft gezegd dat het 'zeer onvoorspelbaar' is en dat het inderdaad 'geen rechte lijn is'. Ik probeer me dat te blijven herinneren op de slechte momenten. En dat zijn er helaas wel veel de laatste tijd.
Ik ben niet iemand die zichzelf de put in denkt of negatief denkt. Ik probeer niet te denken of te oordelen. Maar toch gaat mijn lichaam vaak aan diggelen gedurende de dag. Als ik op sta, na een kwartier, dan is het vaak al raak. Wordt mijn lichaam zwaar en daarna gaan mijn hersenen mee, denken wordt moeilijker en als ik pech heb wordt het echt 'depressie' en verlies ik het contact met mijn gevoelens.
Dit kan uren duren, ook wel dagen. Maar meestal is er sowieso 's nachts een reset. Zelfs sporten helpt niet, het verbetert iets, maar het sluimerende missen van het contact met mijn lichaam blijft bestaan. Dat is uitermate storend, je hebt gewoon geen contact met jezelf. Je kan niet voelen en hebt alleen maar geestelijk contact met de buitenwereld.
Ik ga nu naar een psychosomatische therapeut en hoop zo het contact met mijn lichaam te verbeteren. Ik heb mijn twijfels of het kan, omdat sporten ook niet helpt bijvoorbeeld, maar ik sta ervoor open om het te proberen. Het enige dat ik kan doen is met de dag leven, lichte hoop houden dat het beter gaat worden, maar verder niet al te veel plannen over de toekomst om mezelf niet in de problemen te brengen. En zeker ook niet te veel terug kijken, elf maanden knokken met jezelf is lang. Erg lang.
Lees het artikel op de mobiele website