Bram Bakker, voormalig psychiater, heeft de serie van André Hazes jr. gekeken. De eerste afleveringen konden hem niet zo bekoren en waren te oppervlakkig, maar gaandeweg begon de zielenknijper toch meer sympathie te voelen voor de zoon van de bekende zanger. 'Waarschijnlijk omdat ik me ging verbinden met het jongetje achter dat enorme ‘ik ben de beroemde André Hazes-masker’', laat Bakker weten in een recensie op Linkedin.
Uiteindelijk valt de docu goed in het thema waar Bakker net een boek over heeft geschreven, Oud zeer. Het masker ging af aan het einde van derde aflevering van de vijf volgens de recensent. 'De hoofdpersoon gaat daar ergens een beetje eigen keuzes maken. Hij stapt uit het codependent-gedrag dat veel verslaafde mensen ook nog hebben. En als kijker begon ik daar ook te voelen hoe eenzaam die jongen moet zijn. De pijn die je al ziet op de foto’s met zijn doodzieke, maar verafgode vader.'
'Ik brak toen hij iets kwetsbaars vertelde over zijn eigen zoontje. Dat het jongetje precies zei wat hij had gevoeld toen hij ook zo oud was. Dat noemen de professionals transgenerationeel trauma. Au!'
Bakker is, zoals altijd, stellig in zijn conclusie. 'André Hazes heeft geen ‘emotionele burnout’, nooit gehad ook. De term is sowieso onzinnig, nietszeggend. De jongen heeft heel veel pijn van vroeger, toen hij klein was. Dat probeerde hij te verdoven met drank en drugs, een veel voorkomende copingstijl. Die tot mislukken is gedoemd.'
Uiteraard heeft hij nog wat tips voor André Hazes jr. 'Nu weet hij dat gebruiken niet werkt. En kan hij echt aan de slag met zijn oud zeer: langdurig inzichtgevende psychotherapie bij een oudere man (gezond rolmodel) en heel veel lichaamswerk is mijn advies: familieopstelling, ademwerk, meditatie, duursport, enzovoort', aldus Bakker op Linkedin. (foto: Videoland)
Lees het artikel op de mobiele website