En dan sta je ineens na 365 dagen op het Lowlands terrein tussen 1500 mensen te dansen. Geen afstand en geen mondkapjes, je vrienden kunnen knuffelen en zes uur lang ontsnappen uit de ‘coronabubbel’. Ja, ik was vorige week bij één van de testevents van Fieldlab en de Rijksoverheid en ik kan met zekerheid zeggen dat ik mij in een jaar niet zó gelukkig heb gevoeld.
De cijfers zijn deprimerend, het vaccineren gaat op een slakkentempo en de mentale gezondheid van de Nederlanders gaat met een rappe vaart achteruit. Ook ik merk het. Ik heb mijn laatste anderhalf jaar van mijn studie achter mijn bureau doorgebracht, in plaats van op de campus. Zelfs het afstuderen doe ik nu online.
En ondanks dat ik als zelfstandige wel de balans kan vinden tussen werken en niet-werken, is het als je écht enkel alleen maar thuiswerkt heel moeilijk om te stoppen met werken. Je laptop is immers altijd in de buurt en als je even een serie kijkt op je laptop, zie je vanuit je ooghoek toch het nog openstaande en niet afgemaakte word document. Of alle sticky notes met to-do lijsten die je nog moet doen.
Kortom: ontspannen is moeilijk. En iets leuks doen al helemaal. Ik heb een vrij stabiele mentale gezondheid, maar zelfs ik merk dat ik somberder ben, meer gestrest en snak naar iets leuks. Toen ik drie weken geleden kaarten bemachtigde voor het test pop festival in Biddinghuizen, kon mijn geluk ook niet op. Voor het eerst in meer dan een heel jaar had ik wel iets leuks op de planning staan; iets waar ik mijn vrienden kon zien en legaal met ze kon knuffelen. Want hoe je het ook went of keert: huidhonger is een echt bestaand iets.
Niet ontwend
Het was dan ook onbeschrijfelijk fijn om op dat festival terrein te staan. Iedereen was immers negatief getest, dus knuffelen kon én mocht. Maar het fijnste vond ik misschien nog wel om te merken dat het niet afstand houden, het knuffelen, dansen en springen tussen honderden mensen, heel normaal voelde. In het begin van de crisis werd er wel eens gesproken over het ‘nieuwe normaal’, waarin afstand houden toch een beetje de nieuwe norm werd. Ik vond dat vrij beangstigend, want je wilt toch geen samenleving waarin iedereen met een boog om elkaar heen loopt en iedereen het is ‘ontwend’ om met elkaar te knuffelen?
Maar tot mijn blijdschap was niemand het ontwend. Wellicht was het de eerste vijf minuten een beetje gek: Mondkapje op, mondkapje af? Mag je knuffelen? Wat doen anderen? Maar nadat de eerste act het podium op kwam - Froukje - en de muziek startte verdween dat geheel. Net zoals van ouds stonden 1500 man op elkaar geplakt en was iedereen aan het dansen en aan het springen. Tussendoor praten met onbekenden en hele gesprekken houden met mensen die je net hebt ontmoet. Met je vrienden knuffelend dansen op de muziek en geëmotioneerd raken omdat het weer een keer kan.
Bergafwaarts
Want voor de crisis was ik vrij vaak te vinden in concertzalen als de Ziggo Dome of de Melkweg. Of spendeerde ik veel tijd op (gratis) muziekfestivals door het land heen. En ineens was dat pats-boem weg. Weg alle leuke dingen waar ik normaal inspiratie en energie vandaan haalde. Weg opties waar ik mijn vrienden kon zien. Weg ‘al het leuks’. Er komen al maanden berichten naar buiten dat het allesbehalve goed gaat met de mentale gezondheid van jongeren en steeds meer instanties luiden de alarmbellen.
De crisis laat zijn sporen achter, niet alleen fysiek. Studenten zitten al twaalf maanden opgesloten in kleine studentenkamers, betalen tweeduizend euro collegegeld maar krijgen vrijwel geen kwalitatief les en mogen niet naar school want dat zou niet kunnen met de momentele besmetting cijfers. Terwijl leuk naar de kapper of nagelsalon gaan, wel mag. Daarbij zijn veel studenten hun bijbaan kwijt geraakt en zitten ze in de stress door wellicht ouders of grootouders die in de risicogroep zitten. Het is dan ook niet zo gek dat problemen als depressie en eetstoornissen alleen maar toe nemen.
Langdurend geluk
Het is niet dat ik depressief ben geworden de afgelopen maanden, maar zeker wel somberder dan normaal. En het is dan ook geen understatement dat ik vanaf het moment dat ik kaarten had bemachtigd, naar het festival heb toegeleefd. En het stelde allesbehalve teleur. Je kan voor het eerst in twaalf maanden even alle stress en alle zorgen voor een dag loslaten.
Zelfs in de week erna zit ik nog op een ‘roze wolk’. Ik heb het gevoel alsof ik weer voor even opgeladen ben en nieuwe energie heb om er de komende tijd weer tegenaan te gaan. Het is onbeschrijfelijk hoeveel een kleine zes uur met je kan doen, na twaalf maanden van ‘proberen te genieten’ van de kleine dingen als lekker weer of een leuk fietstochtje. Inmiddels heb ik ook weer mijn negatieve test resultaat binnen, vijf dagen na het event, en kan ik nog steeds met een enorme glimlach zeggen dat ik zo blij was er bij te mogen zijn. Op het gebied van mentale gezondheid was dit even de boost die ik nodig had om de laatste loodjes van deze crisis door te komen.
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties